FABRYKA ZDJĘĆ w KRAKOWIE

WARTO
WIEDZIEĆ

Z historii zapisu dzwięku

Fonograf (z gr. zapis dźwięku) – jedno z pierwszych urządzeń służących do zapisu i odtwarzania dźwięku, poprzednik gramofonu. Został skonstruowany przez Thomasa Edisona. Edison swój wynalazek zademonstrował 29 listopada 1877 r., a opatentował 19 lutego 1878 r.

W fonografie dźwięk zapisywany był przy pomocy igły na cylindrze zakładanym na walec napędzany początkowo korbką, później mechanizmem sprężynowym. Odtwarzanie przebiegało w analogiczny sposób. Igła (rylec) wykonana była z diamentu. Dźwięk zapisywano rzeźbiąc rowek na folii cynowej nawiniętej na stalowy walec. Głośnikiem i mikrofonem była duża lejkowata metalowa tuba. Główną wadą zapisu na cynowej folii był brak możliwości tłoczenia kopii, dlatego od 1888 r. zaczęto produkować woskowe cylindry (mieściły 2 minuty nagrania), a w 1908 r. zaczęto produkcję wałków z celuloidu, które mieściły 4 minuty, a jakością przekraczały kilkukrotnie zapis na płytach. Z matrycy można było wytłoczyć kilka tysięcy wałków. Fonograf został wyparty przez wynalezioną przez Emila Berlinera płytę gramofonową, którą można było tłoczyć w jeszcze większych nakładach z matryc metalowych w masie szelakowej. W drugiej dekadzie XX wieku, kiedy zaczęto nagrywać płyty do gramofonów metodą elektryczną, skończył się popyt na fonografy. Ostatni wyprodukowano w 1929 r.

Patefon – przenośne urządzenie o napędzie mechanicznym do odtwarzania dźwięku z płyt, wynalezione przez braci Emila i Charlesa Pathe, produkowane w latach 1905–1920 przez firmę Pathe Freres.

Odtwarzanie w patefonie odbywało się od środka płyty przy użyciu niewymiennej kulki (najczęściej szafirowej), osadzonej na ramieniu mającym możliwość poruszania się w płaszczyźnie poziomej i pionowej. Dzięki zastąpieniu igły przez kulkę wyeliminowano szumy powstające podczas tarcia igły o płytę.

Płyty patefonowe odznaczały się wgłębnym zapisem dźwięku (zróżnicowaną głębokością rowka zapisu), liczbą obrotów do 100/min. i średnicą do 35 cm, czym różniły się od płyt gramofonowych.

Gramofon – urządzenie do odtwarzania dźwięku zapisanego na płytach gramofonowych. W Polsce często mylnie nazywany adapterem. Adapterem pierwotnie był gramofon pozbawiony elektroniki. Przystosowywał odbiornik radiowy do odtwarzania płyt gramofonowych
Gramofon wyewoluował z fonografu i odziedziczył jego zasadę działania. Nośnikiem informacji jest obracająca się płyta (typowo z prędkościami 78, 45 lub 33^(1)/3, czasem 16^(2)/3 obrotów na minutę) z wyżłobionym spiralnym rowkiem, w którym prowadzona jest igła. Drgania igły przetwarzane są we wkładce na impulsy elektryczne. W innych, znacznie nowszych rozwiązaniach konstrukcyjnych zamiast igły stosuje się promień lasera.

Do lat 50. XX wieku w powszechnym użyciu były płyty gramofonowe z szelaku, odtwarzane z prędkością 78 obr/min, później coraz szybciej wypierane przez opracowane w latach 30. płyty długogrające (longplay, LP) 33^(1)/3 i "single" (single play, SP) z polichlorku winylu.

Do końca lat 80. płyty gramofonowe były popularnym nośnikiem muzyki; zastąpione zostały płytami kompaktowymi.

żródło : Wikipedia

PRZEGRYWANIE
VINYLI